Pracujący emeryt

Wiek emerytalny – dla jednych upragniony moment jego osiągnięcia i cieszenia się beztroską i spokojem w kolejnym etapem życia, dla drugich – przygnębiający stan ducha, związany z pożegnaniem się z kilkudziesięcioletnią pracą zawodową i poczucie niepotrzebności. Do stanu ostatniego mogą dochodzić również myśli negatywne, uświadamiające rozpoczęcie ostatniego etapu życia. Ten stan wprawdzie nie napaja optymistycznie, lecz czy słusznie. Wiele zależy od nastawienia psychicznego oraz od pytania, czy obecny emeryt poczynił jakiekolwiek kroki wobec własnej przyszłości. Gdy czuje, że tyle lat pracy w trudzie wystarczy, by odpocząć i cieszyć się relaksem i spokojem, w zasadzie sprawa wydaje się prosta. Ważnym elementem jest również wysokość świadczeń, na jakie zapracował w przeciągu życia. Jeśli zakład ubezpieczeń społecznych docenił wkład jakim comiesięcznie i przez cały okres pracy wzbogacał jego zasobność, to świadczenia emerytalne w zupełności wystarczą na prowadzenie dalszego ubogiego materialnie życia. Gdy jednak zasłużona emerytura nie będzie w stanie wystarczyć na przeżycie od pierwszego do pierwszego czy też w zależności od daty otrzymywania jałmużny, jedynym ratunkiem i rozwiązaniem może być dodatkowa praca dla emeryta w domu. Rozwiązanie wydające się dobrym pomysłem, nie tylko na dorobienie sobie do domowego budżetu, ale także na wypełnienie ogromu wolnego czasu, którym zasłużony emeryt będzie dysponował. Pomysł ten stanowi jeden z najbardziej optymalnych rozwiązań dylematu zajęcia emerytowanych osób, które poprzez kontynuowanie aktywności mogą czuć się wciąż potrzebne i cenne, pomijając już korzyści, jakie taka aktywność może przynosić dla nich samych.
Kolejne ekipy rządzących nieustannie zmagają się z problemem ubezpieczeń społecznych i zapewnieniem emerytur dla przyszłych pokoleń. Zważywszy na prognozy i przyszłe proroctwa w tematyce emerytalnej, nie napawa optymizmem przypuszczenie, iż świadczenia w niedalekiej przyszłości mogą być bardzo niskie, gdyż problem niżu demograficznego w zastraszającym tempie dotyka nasz kraj. Pojawiają się również w pewnych środowiskach politycznych myśli, iż emerytur może po prostu nie być, gdyż ubezpieczeniowy moloch ZUS zostanie postawiony w stan bankructwa. Nieustanne zadłużanie się tej instytucji zdaje się potwierdzać owe dramatyczne przypuszczenia. Problem, z którym mierzyły się wszystkie rządy wydaje się nie do rozwiązania w korzystnym znaczeniu. Wszelkie formy udoskonalania i restrukturyzacji przynoszą zaledwie cząstkową i chwilową poprawę. Ogromne środki przetransportowane z otwartych funduszy emerytalnych przyniosły tylko czasowe podbudowanie kondycji instytucji, która i tak znów „przejadła” środki, co w efekcie spowodowało zubożenie składek pracowników na kontach emerytalnych otwartych funduszy. Nikt w czasach współczesnych nie jest jest pewien nie tylko przyszłości, ale i teraźniejszości. Zachęcanie do powstających, jak grzyby po deszczu, emerytalnych otwartych funduszy i obiecywanie emerytury spędzanej na egzotycznych wyspach, było kolejną fałszywą obietnicą rządzących polityków, z których z pewnością część miała w tym własne cele i interesy, nie wspominając już o właścicielach. Początkowe, niezmierne wysokie prowizje od każdej przelanej składki nie pozostawiało wątpliwości co do interesu, jaki mieli twórcy i właściciele firm. Nikt zresztą nie pytał się zainteresowanych o wolę dobrowolnego odkładania w tychże firmach. Została ona narzucona obowiązkiem ustawowym, który dawał jednak możliwość wyboru spośród konkurujących o klienta instytucji emerytalnych. Przytaczanie nazw wydaje się mijające z celem, gdyż każdy płatnik ubezpieczeń społecznych posiada doświadczenie choćby jedną z nich. Istnieją co prawda, choć cieszące się bardzo niską popularnością, prywatne otwarte fundusze. Środki gromadzone na ich kontach, zgodnie z zapewnieniem państwa, są wyłącznie prywatną własnością ich posiadaczy. Bezpieczną również, gdyż w każdym momencie, nawet przed wiekiem emerytalnym, w razie życiowej potrzeby wszystkie środki można wybrać. Zapewne z odprowadzeniem podatku dla państwa. Nigdy jednak nie wiadomo, co kolejny rząd może zadecydować, gdyż posiada nieograniczone prawo decydowania co stanowi publiczne a co prywatne prawo do zgromadzonych środków oszczędnościowych. Ostatnio, nagłaśnianie najnowszego pomysłu planów kapitałowych i ostatecznego rozprawienia się z otwartymi funduszami emerytalnymi wydaje się jakąś nadzieją i światełkiem w tunelu, gdyż część pieniędzy pozostałych na kontach funduszy ma się stać własnością prywatną oraz nadzieja na pomożenie składek na przyszłość, daje jakiś pozytywny prognostyk. Jednak teoretyczne zamierzenia w konfrontacji z późniejszymi realiami zazwyczaj przynosiły rozczarowanie. Nie należy zatem zbyt optymistycznie zapatrywać się na kolejne, uzdrawiające pomysły, gdyż tylko my podatnicy będziemy musieli je realizować, i w razie jakichś niepowodzeń, skutki poniesiemy tylko my. Szczęśliwi już ci, którzy mają zapewnioną emeryturę. Mogą jeszcze dodatkowo dorabiać sobie w domu.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here